Wie had dat gedacht zeg een jaar geleden? De vonk voor het idee ontstond in het AikidoKidsTeam. Vorig jaar hadden we het thema ‘ki’ of innerlijke kracht. Dit jaar zochten we een nieuwe inspiratie sprankel voor een wervelende show aan het einde van ons seizoen. Inmiddels bekend als het AikidoKidsFeest. Een gelegenheid om alle kinderen tussen de vijf en tien jaar iets te leren waarmee ze ook nog hun kunsten konden demonstreren aan hun ouders. Het thema voor dit seizoen zou worden: de geschiedenis van aikido. De kinderen meegeven hoe aikido ontstaan is en iets over het leven van de grondlegger ervan: Morihei Ueshiba. Ieder van ons daar aan vergadertafel werd destijds toen heel stil. We wisten dat het een behoorlijke uitdaging zou gaan worden en een hele kluif werk. Nadat dit hardop genoemd was, voor de zekerheid nog een rondje: weet iedereen het zeker? We begonnen te lachen. Na een korte introspectie hier en daar hakten we gezamenlijk de knoop door. Geen weg meer terug, alleen nog maar vooruit. We zijn begonnen met een inventarisatie over het leven van O’Sensei. Alle hoogtepunten in zijn leven die een relatie hadden met de ontwikkeling van ons aikido hebben we geselecteerd en op een rij gezet.
Opnieuw met het KidsTeam om de tafel. Een van ons heeft ooit semi-professioneel toneel gespeeld. Die zou de regisseursrol op zich nemen. Een ander had wel een beeld van de sfeer en muziek. Met elkaar om de tafel en zestien scenes uitgekozen die we wilden spelen. Deze verdeeld over de dojo’s. Het hele proces kent veel ups en downs. Moet je voorstellen: honderd kinderen, drie locaties, acht verschillende groepen en zestien scenes. En dat nog aan elkaar knopen. De producer van vorig jaar zag er zeker wel een uitdaging in en deed weer mee. Hij heeft ons geholpen om het professioneel aan elkaar te knopen en de kwaliteit steeds een latje hoger te leggen. Het is ongelooflijk wat een netwerk we binnen de vereniging hebben. Een zeer creatief team dat alle kleding heeft gemaakt, moeders en zelfs oma’s van leerlingen zijn te hulp geschoten om te helpen met naaien en het haken van de mutsjes. Die kent een timmerman, een schilder. Een gastheer zou het ontvangstproces voor zijn rekening nemen in prachtige Japanse kledij. Het ophangen van het filmdoek was vorige week nog een groot probleem. Een leerling zag dat, liep naar me toe en fluisterde. Dat moet je anders doen hoor: een pijp van negen meter en daar bovenin het doek aan hangen. Okay, maar hoe krijg ik hier een pijp van negen meter in de dojo? ‘Ohh, dat komt wel goed…’
Onze jeugdleden vonden het leuk om te helpen. Albert Heijn uit Waddinxveen heeft de kinderen telkens verzorgd met een gratis lunchpakketje. Twee van onze eigen leden hebben voor ons de catering verzorgd. Volwassen aikidoka’s hebben achter de schermen geholpen waar nodig, belangeloos en vrijwillig. Alles stond klaar vanmiddag toen om 15:30 de eerste bezoekers binnen kwamen lopen. Een volle zaal met een groot wit theaterdoek van 9×6 meter aan de muur. Een relaxed achtergrond muziekje en de kinderen paraat. Soms heb je van die momenten in het leven dat alles even klopt. Geen rimpels in de vijver, maar alles stroomt rustig zoals het hoort te stromen. Een geweldige prestatie van al deze kinderen. Ieder van hen heeft keurig en met passie zijn eigen rolletje neergezet. De beelden, de muziek, het licht heeft hun momenten goed ondersteund en versterkt. Alles kwam naar voren zoals het naar voren moest komen. Met volle overgave. Het publiek heeft genoten. Na elke scene een kort daverend applaus. Het was echt stil in de zaal tijdens de scenes. Prachtig om hiervan deelgenoot te hebben mogen zijn. Vol genieten als de kinderen naar de uitloop hoek mijn richting op kwamen met stralende en trotse gezichtjes. Even een boks, high five of een bemoedigende klap op de schouders. Op de een of andere manier ging het razendsnel allemaal. Voor we het wisten, waren we al weer haast bij de laatste scene.
In de een na laatste scene overlijdt O’Sensei en neemt zijn zoon Kisshomaru de rol van zijn vader over. Prachtige melodieuze bamboe muziek schalt door de speakers. Al het zaallicht uit. Op het grote doek kleine lampionnetjes. De kinderen op de mat krijgen ook een lampion en lopen achter elkaar in een rij de mat af. Daarna komt Kisshomaru terug met zijn groepje en gaat trainen. Op het doek een wereldkaart waar je ziet dat aikido langzaam over de wereld verspreid wordt, tot zelfs in het Groene Hart van kleine Nederland… Dan komen alle honderd kinderen van al onze locaties vanuit elke hoek, twee aan twee, hand in hand, de mat op. Alle leraren helpen de kinderen. Een chaos van jewelste. De muziek is modern, naar het nu, en heeft een lekkere beat. Al het publiek klapt mee op de maat. Als ik hard ‘yame’ roep, dan stopt de muziek en de kinderen in seiza draaien keurig met zijn allen hun buik naar het publiek. Als ik ‘hai’ roep, dan buigt iedereen tegelijk voorover. Daverend applaus door de zaal. Alle vrijwilligers komen achter ons onder het doek staan. Nogmaals buigen we met zijn allen. Ook wij klappen nu mee. Petje af hoor voor iedereen! Bezoekers melden dat ze hebben genoten. Ook ‘s avonds stromen nog complimenten binnen via de email en whatsapp. Iedereen stond versteld van de professionele uitstraling en de discipline van de kids, aldus de ouders. Onvergetelijk allemaal.
Peter van Lier
06.2682.0884
